გრძელი სიტყვა მოკლედ ვერ ვთქვი და ვინც ბოლომდე წაიკითხავთ ჩემი დალოცვაც ალალ იყოს!

ზოგ­ჯერ ნო­ვე­ლის წე­რას რო­მან­ზე არა­ნაკ­ლებ დროს უთ­მობ­და. თურმე ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში წერ­და “დიდ იო­სებს”, “ზა­რე­ბი გრი­გალ­ში” კი ერთ ღა­მე­ში და­წე­რა:”ჩვენ­ში ბევ­რს ჰგო­ნია, პა­ტა­რა ნო­ვე­ლა ად­ვი­ლი და­სა­წე­რი­აო, რად­გან ზო­გი­ერ­თმა ლი­ტე­რა­ტორ­მაც არ იცის, რომ ნო­ვე­ლა პრო­ზა­ში იგი­ვეა, რაც ლექსთა შო­რის სო­ნე­ტი.

პი­რა­დი უბე­დუ­რე­ბის გამო იშ­ვი­ა­თად ვტი­რი, მაგ­რამ ჩე­მი­ვე გმი­რე­ბის უბე­დუ­რე­ბას ავუ­ტი­რე­ბი­ვარ ,ცოტა არ იყოს, მე­ჩო­თი­რე­ბა კი­დე­ვაც ამის გამ­ხე­ლა, რად­გან გულ­ჩვი­ლი ვაჟ­კა­ცი არ მომ­წონს!

ჩემი ნა­წე­რე­ბის კო­რექ­ტუ­რა უდი­დეს სი­ხა­რულს მგვრის. წე­რი­სა და გა­და­წე­რის დროს მე დი­დის სიყ­ვა­რუ­ლით ვე­თა­მა­შე­ბი ქარ­თულ ასო­ებს, გა­ო­ცე­ბუ­ლი შევსცქე­რი მათ,ყო­ვე­ლი ქარ­თუ­ლი ასო რა­ღაც უც­ნა­უ­რი სიმ­ბო­ლი­კის აღ­მძვრე­ლია ჩემს წარ­მოდ­გე­ნა­ში. მე დი­დის სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­სწერ­დი ან­ბან­თქე­ბას.თუ ის ბალ­ღე­ბი, ახლა რომ ქარ­თვე­ლი დე­დე­ბის კალ­თა­ში, ან აკ­ვნებ­ში წვა­ნან, ჩემ­ზე უკეთ და­ე­უფ­ლე­ბი­ან ქარ­თულ სი­ტყვას, ეს ფრი­ა­დაც გა­მე­ხარ­დე­ბა.

…იო­სებ ნი­კო­ლა­ძემ მი­თხრა ერთხელ: ეჰ, რა გი­შავთ პო­ე­ტებს, არც ატე­ლიე გჭირ­დე­ბათ, არც მოლ­ბერ­ტი, ფან­ქა­რი და ქა­ღალ­დი თუ გექ­ნათ, ხე­ზეც რომ ჩა­მოჯ­დეთ, კარ­გად დას­წერ­თო.

წე­რის დროს უთუ­ოდ კარ­გი თუ­თუ­ნი უნდა მექ­ნეს (გა­ნუ­ზომ­ლად ბევ­რსა ვწევ). კარგ სა­ვარ­ძელ­ში, ჩემს სა­ვარ­ძელ­ში უნდა ვიჯ­დე. ფან­ქრით მო­კი­თხვის ბა­რათ­საც ვერ დავ­წერ. რამ­დე­ნი­მე ავ­ტო­კა­ლა­მი მაქვს სა­უ­კე­თე­სო ფირ­მი­სა. ესე­ნია ჩემი მე­წი­ნა­ვე ალამ­და­რე­ბი. ფო­ლა­დის კალ­მე­ბის მთე­ლი ლაშ­ქა­რი მაქვს სა­მარ­ქა­ფოდ შე­მო­ნა­ხუ­ლი. ისე­თი მა­გა­რი ხელი მაქვს, ფო­ლა­დის კალ­მე­ბი სულ იო­ლად შე­მო­მაკ­ვდე­ბი­ან ხოლ­მე. ზოგი უცებ და­კოჭლ­დე­ბა, ზო­გი­ერ­თი კარ­გად მო­მერ­გე­ბა ხელ­ზე, ზო­გიც რეგ­ვე­ნია, წრი­პი­ნა, ჩხი­კი­ნა, ჯი­უ­ტი და გა­უ­რან­და­ვი. ზო­გიც გა­მა­გუ­ლი­სებს და მივ­ლე­წავ. სხვამ თუ ჩემი სა­მუ­შაო კა­ლა­მი იხ­მა­რა, მე იმას ხელს არ ვახ­ლებ.

…კა­მე­ჩის ენერ­გია სჭირ­დე­ბა მწე­რალს. ამ სა­თუთ კალ­მი­დან ქა­ღალ­დზე მოხ­დე­ნი­ლი წნე­ვის გა­ზომ­ვა რომ მო­ხერ­ხდეს, ალ­ბათ, რამ­დე­ნი­მე ათა­სი ცხე­ნის ძალა გა­მო­ვა. ლევ ტოლსტოი და ფლო­ბე­რი, ვაჟა და ჰი­უ­გო, რუს­თა­ვე­ლი და გო­ე­თე, ალ­ბათ, სა­ტა­ნუ­რი ნე­ბის კა­ცე­ბი უნდა ყო­ფი­ლიყ­ვნენ.

ჩვენს სა­უ­კუ­ნე­ში ისე­თი ძლი­ე­რი დო­ღია გა­მარ­თუ­ლი, თუ მთე­ლი შენი ენერ­გია და მო­ცა­ლე­ო­ბა არ შე­ა­ლია მწერ­ლო­ბას, არა­რა შეგ­რჩე­ბა ხელ­ში. ის ქმნი­ლე­ბა, რო­მე­ლიც შენს სის­ხლსა და ხორცს ვერ შე­ის­ხამს, უთუ­ოდ წა­მოდ­გე­ბა ქა­ღალ­დი­დან”…

“მთვა­რის მო­ტა­ცე­ბა­ში” არის ფრა­ზა: “ზო­გი­ერ­თი კა­ცის ცხოვ­რე­ბა უნი­ჭო მწერ­ლის რო­მან­სა ჰგავს… ბო­ლომ­დის ჩა­ა­თა­ვებ და ასე იტყვი, ნე­ტავ არ წა­მე­კი­თხაო!”.
დაე თქვენი ცხოვრება ისეთ რომანს ჰგავდეს, რომ­ლის კი­თხვა არას­დროს მოგ­ბეზ­რდე­ბათ…